 |
| O Βασίλης Παπαδημητρίου με τη συζυγό του Μιράντα |
Σε ηλικία 90 χρονών μας αποχαιρέτησε ο σεβαστός σε όλους και σεμνός αγωνιστής
κυρ. Βασίλης. Ζήτησε να μην
εκφωνηθούν λόγοι, ούτε να γραφούν κείμενα
για την προσφορά του παρά μόνο
ένα αποχαιρετιστήριο από τον γιό του,
τον δικηγόρο Ανδρέα. Αυτή την φορά θα παρακούσω την θέληση του όχι γιατί
τον είχα πνευματικό πατέρα και μου έδωσε το όνομα μου, αλλά γιατί νομίζω ότι πρέπει να μαθαίνουν οι
νεότεροι την πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μας. H ζωή και η δράση του Β.Παπαδημητρίου ταυτίζεται με την σύγχρονη ιστορία της Πρέβεζας αλλά και της Ελλάδας . .
Αλλά πώς να μιλήσεις για ένα
ανεπιτήδευτο κομμουνιστή, έναν διανοούμενο που του άρεσε η ποίηση, και που
περισσότερο μιλούσε με την σιωπή του, όπως χαρακτηριστικά είπε ο γιός του στον
επικήδειο …
Τελειώνει το Γυμνάσιο το 1942 και
προσχωρεί χωρίς δισταγμό στην ΕΠΟΝ και αναλαμβάνει δράση. Δημιουργεί με άλλους συναγωνιστές και με ανυπολόγιστο κίνδυνο, κάτω απο την μπότα
των Γερμανών το παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ Πρέβεζας.
Διαβάστε πως τα περιγράφει
στις ανέκδοτες αναμνήσεις του ο σύντροφος του Τάκης Πολύζος και γραμματέας της
ΕΠΟΝ Πρέβεζας:
«Εκείνα που έπρεπε να γίνουν
γνωστά σε πανελλαδική κλίμακα. ήταν το συλλαλητήριο που έκανε στην πόλη μας το ΕΑΜ με την ΕΠΟΝ για την
πολιτική επιστράτευση (παρόμοιο είχε γίνει στην Αθήνα 1943) καθώς και η έκδοση καθημερινής εφημερίδας
με την επωνυμία "Λαός. Η διαδικασία της έκδοσης της εφημερίδας εκείνη
την εποχή που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα ήταν πολύ επικίνδυνη. Σχεδόν εκτός από
τις μεγάλες πόλεις που καταφέρνανε και εκδίδανε έντυπο παράνομα, οι άλλες οι
μεγάλες αντιστασιακές εφημερίδες βγαίνανε μόνο στην ύπαιθρο.»
Εμείς εδώ με πρωτοβουλία της ΕΠΟΝ
κατά τις αρχές του χρόνου στις 25/2/1943,
μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ, με την
ανασύνταξη και την μεγάλη και μαζική στρατολόγηση σκεφτήκαμε να εκδώσουμε ένα -
ένα έντυπο με πολύ δυσκολία. Στην αρχή
το ονομάσαμε "Σάλπιγμα".
Αφού βγάλαμε κάνα δύο τρία φύλλα και είδαμε ότι τα
καταφέρναμε (βασικά γι’ αυτό ασχολούμασταν ο Β. Παπαδημητρίου, και ο Ηλίας Λιβιεράτος), αρχίσαμε να τη βγάζουμε σε καλύτερο σχήμα και άρχισε να
ενδιαφέρεται και το ΕΑΜ, αφού η ηγεσία του ΕΑΜ, είχε εξασφαλισμένο Ραδιόφωνο
και Γραφομηχανή. »
Οι δύο αδελφικοί φίλοι ο Βασίλης
και ο Ηλίας από τύχη και μόνο γλυτώνουν την εκτέλεση στην Παργινόσκαλα από τους
Έδεσίτες του Γαλάνη, ενέργεια που ήταν
από τα πρώτα εγκλήματα κατά διαταγή των Άγγλων στο σχέδιό τους να
οδηγήσουν την Ελλάδα προς τον εμφύλιο.
Με την ήττα των δημοκρατικών
δυνάμεων ακολουθεί την τύχη των χιλιάδων αγωνιστών της Εθνικής αντίστασης που
αντί για ανταμοιβή παίρνει τον δρόμο της
εξορίας, το 47 στα Κύθηρα και μετά το 49
στα κάτεργα της Μακρονήσου. Εκεί δίνει
ένα άλλο ιδεολογικό αγώνα υπερασπιζόμενος την αριστερή ιδεολογία του. Δεν
λυγίζει δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας.
Μετά την απελευθέρωση του το
1954 εντάσσεται στην ΕΔΑ αλλά είναι
και μέλος του ΚΚΕ. Αντιμετωπίζει μαζί
με τους άλλους αγωνιστές με παλικαριά
τις νέες διώξεις και τη τρομοκρατία, και καταφέρνουν η Πρέβεζα να είναι όαση σε
σχέση με την τρομοκρατία που κυριαρχεί στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τα βάσανα του δεν τελειώνουν. Το 1967 στη Δικτατορία συλλαμβάνεται ξανά
και ακόλουθεί πάλι το δρόμο της εξορίας στα ξερονήσια, στη Γυάρο και στο Παρθένι
Λέρου. Με την διάσπαση του αριστερού κινήματος,
συντάσσεται με το ΚΚΕ και παραμένει μέχρι το τέλος
της ζωής του ιδεολογικά προσκείμενος στο κόμμα. Τον θυμάμαι να διαβάζει
καθημερινά τον Ριζοσπάστη αλλά και άλλες εφημερίδες της αριστεράς ,ακόμα και
τις αστικές. Αρνείται τον δογματισμό
και τον φανατισμό, και με τη
στάση του γίνεται καταλύτης για την
ενότητα της Αριστεράς.
Ο θάνατος του ακόμα και σε μεγάλη
ηλικία αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό για την αγαπημένη οικογένεια του αλλά και
για όλους μας που τον γνώρισαν, και σηματοδοτεί
για την Πρέβεζα το τέλος μιας εποχής. Της εποχής των αγωνιστών της
Εθνικής αντίστασης. Ελάχιστοι πια έμειναν..
Νίκος Λιβιεράτος.
 |
| Ο Βασιλης Παπαδημητρίου 1ος απο δεξιά στην τρίτη σειρά των καθημένων εξορία στη Μακρόνησο |
